Cytuję, więc piszę: O kruchości szczęścia i zmarnowanym życiu

„Smutno, bardzo smutno wstawało słońce, lecz najsmutniejszym widokiem, jaki oglądało, był ów człowiek o wielkich zdolnościach i szlachetnych popędach, których nie potrafił wykorzystać właściwie. Niezdolny do walki w obroni własnej, niezdolny do szczęścia, dobrze wiedział o zżerającym go rozkładzie, nie przeciwdziałał jednak temu.”

Charles Dickens 

„Opowieść o dwóch miastach”

Niestety tak się złożyło, że na pierwszy tekst z cyklu „Cytuję, więc jestem” przypada nam tak smutny temat, jakim jest zmarnowane życie. Nic jednak nie poradzę na to, że zajmuje on w moim życiu miejsce na podium w rankingu „lęk i fobie”.

Zazwyczaj z takimi zmarnowanymi nadziejami kojarzy mi się staruszek (bądź staruszka), siedzący samotnie na bujanym fotelu, może z kotem, a może z jabłkiem na wpół obranym ze skórki oraz obowiązkowo z grubymi okularami, zza których wygląda smutne spojrzenie. Usta jego poruszają się prawie bezdźwięcznie, powtarzają, jak mantrę nauczoną na pamięć listę rzeczy do zrobienia, którą sporządził owy staruszek (bądź staruszka), gdy w starość jeszcze nie wierzył. Cóż dla niego znaczy zmarnowane życie? List w różowej kopercie, na który nigdy nie odpowiedział? Pociąg do Warszawy, na który nie zdążył? Paryż, którego nie zobaczył? Złotowłosa córeczka i piegowaty synek, których nie wychował, bo ktoś musiał pracować? Możemy się tylko domyślać, bo nie widać po nim na pierwszy rzut oka, co poszło nie tak. Nie sposób zgadnąć, która zmarszczka, jakie oznacza cierpienie.

I tu jest właśnie pułapka. Nigdy wiemy, co to znaczy być szczęśliwym, cóż to takiego spełnienie. Nie istnieje osoba na tym świecie, która by nam mogła powiedzieć, jak żyć, choć wiele pewnie próbuje usilnie, ale nie dajcie się zakrzyczeć „dobrymi radami”. Bo właśnie zdarza się, że taki, znany Wam już, staruszek (bądź staruszka), który pozornie miał dobre i długie życie, ma dom, rodzinę, pracował uczciwie, płacze jednak nad straconą nadzieją, nad drogą, której nie wybrał, choć miał okazję. Natomiast osoba, która na pierwszy rzut oka budzi w nas współczucie i to dziwne uczucie w sercu, którego się wstydzimy, a które wlewa w nas nieco otuchy, że inni mają gorzej,  podejrzewać można, że wbrew nam i wbrew temu, co sobie o nim pomyśleliśmy nie żałuje niczego i jest szczęśliwym człowiekiem.

Nie tylko życie człowieka jest kruche, również jego szczęście. Jedna decyzja może nam je zapewnić, a kolejna w krótkiej chwili odebrać. W dodatku nie koniecznie są to nasze wybory…  Jak dziecko, które przyszło na świat w dobrej rodzinie, ale jest molestowane przez własnego ojca. Jak człowiek, który oświadczył się ukochanej, ale w chwili, gdy już skręcają do hotelu, gdzie spędzić chcą noc poślubną, ktoś na drodze postanawia mocniej nacisnąć pedał gazu. Jak dziewczyna posyłająca uśmiech do chłopaka po drugiej stronie ulicy i przez to nieuważająca na przejściu dla pieszych. Jak ja, która… właśnie? Jaka będzie historia mojego życia? Opowiem wam, gdy już uwierzę w starość…

***

Pierwsze koty za płoty. Zapraszam do dyskusji na temat wyborów, szcześcia życiowego, spełnienia... Jaką rolę odgrywa w tym wszystkim los, a jaką nasze własne decyzje? Czy Wy żałujcie czegoś? 

Oczywiście czekam też na Wasze propozycje, co do kolejnego cytatu, który spowoduje burzę myśli w mojej głowie:) Powiem szczerze, że przy tym tekście długo się nasiedziałam, wiele razy zmieniałam koncept, chciałam napisać wszystko, co pchało mi się do głowy, ale to przecież niemożliwe. Częstuję Was zatem tym kawałkiem moich myśli i mam nadzieję, że smakowało.