J.D Salinger "Buszujący w zbożu"

Są książki, do których trzeba dojrzeć i nie chodzi mi teraz o to, że są jedne są przeznaczone dla nastolatków, inne dla dwudziestolatków i pięćdziesięciolatków, nie. Chodzi o dojrzewanie duchowe indywidualnie dla każdego człowieka, zależne od jego doświadczeń, charakteru i szeregu innych czynników, które sprawiają, że jakaś historia do nas trafia, a inna musi odejść ze smutkiem, niezrozumiana. Ale najpiękniejsze jest to właśnie, że może ona wrócić do nas i to będzie dobry moment, i przyjmiemy ją, i już na zawsze zostanie z nami. Tak było ze mną i z „Buszującym w zbożu” J. D Salinger’a.

O tej książce wszędzie jest głośno, czytają ją bohaterowie filmów, seriali oraz powieści. Klasyk, arcydzieło. Sięgnęłam więc po ten cud natury pod koniec podstawówki. Treść odebrałam bardzo powierzchownie, jak to w tym wieku bywa. „Historyjka” niezbyt mnie urzekła, była letnia, ani zabawna, ani smutna, ani tragiczna. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało. Nie dawała mi spokoju myśl, że czegoś tu nie zrozumiałam. W końcu ktoś, kto wysłuchał moich rozterek te sześć lat później powiedział „Siadaj i czytaj jeszcze raz”. Dwa wieczory i teraz już wiem…

Holden to główny bohater swojego życia, buntownik, chłopak młody i szczery tą młodocianą szczerością,

która nie zna barier i nic sobie nie robi z ludzkich spojrzeń. Co więcej, nastolatek sam te spojrzenia prowokuje, tworzy sobie z nich publiczność, ale w tym teatrze wszystko jest na opak, bo to oglądający udają, a aktor pozostaje sobą.

Powieść rozpoczyna się w momencie, gdy kolejna szkoła nie chce mieć dłużej Holdena w swoich szeregach. Po co im ktoś, kto dostrzega każdą sztuczność i manipulację, po co im ktoś, kto nie ma zamiaru uczyć się nieprzydatnych i nieinteresujących rzeczy, po co im ktoś, kto nie śmieje się i nie płacze wtedy, kiedy wszyscy i na apelu w równym szeregu też nie chce stać. Holden to chłopak, który nie potrafi i nie chce się dopasowywać. Ucieka i tym samym daje sobie kilka dni na gruntowne przemyślenie swojego życia. Snuje się po ulicach Nowego Jorku, obserwuje i komentuje. Nie ma dla nas najlepszych wieści.

Holden jest bardzo dobrym obserwatorem ze względu na swoją wrażliwość. Dostrzega ludzką krzywdę, dobre serce, życzliwe gesty, sam również stara się być ich sprawcą. Jednak w tej sferze za wiele na tym łez padole do oglądania nie ma, ot kilka pojedynczych epizodów. Tym, co rzuca się w oczy najbardziej jest wszechogarniająca obłuda. Mało kto jest szczery, mało kto pozytywnie reaguje na prawdę. Wyjątkiem są dzieci. One, a wśród nich ukochana siostra Holdena i jego nieżyjący już brat, to uosobienia niewinności, zupełne przeciwieństwo dwulicowości dorosłych. Z rozmów z nimi bohater czerpie nadzieję.

Te kilka dni złożyły się na decyzję chłopaka o ucieczce i życiu w samotności i odosobnieniu, tym samym chłopak ma nadzieję, że zachowa swoja szczerość i swoje ideały. Jest to typowe myślenie młodego człowieka, który boi się konfrontacji z dorosłym życiem, w które właśnie ma wejść. Boi się poważnych decyzji i odpowiedzialności za siebie i innych. Jednak to jest nieuniknione... Co postanowi Holden?

„Buszujący w zbożu” to książka charakteryzująca ciemną stronę współczesnego świata, odkrywa to, co zazwyczaj pozostaje schowane w mroku. Niewątpliwie największą jej zaletą jej główny bohater, który potrafi dotrzeć do każdego czytelnika, choć tych starszych może czasami irytować swoją buńczucznością. Jest to pozycja, która musi zostać i przeze mnie polecona, ale z przestrogą, aby patrzeć głęboko zarówno w treść, jak i we własne serce.