Alice Munro "Drogie życie"

„And the winner is… Alice Munro!” – takie oto słowa usłyszeć mogliśmy w tym roku podczas rozdania Nagród Nobla, oczywiście w odniesieniu do kategorii „literatura”. Wyjaśnienie werdyktu było proste, "Alice Munro to mistrzyni współczesnych opowiadań”. Od tej pory jej książki zdobią witrynę każdej księgarni, ludzie kupują, czytają i … komentują. Również i ja.

Pierwszym zbiorem opowiadań laureatki, jaki wpadł w moje ręce było „Drogie życie”. Nie uważam się za ekspertkę w dziedzinie krótkiej formy literackiej, moim ulubieńcem jest Eric Emmanuel-Schmitt oraz nasz rodak Marek Hłasko. W ich dziełach odnajdywałam siebie, krótkie historie poruszały mnie do głębi, potrafiłam odczytać ich przesłanie, wysnuć swoje własne wnioski. Niestety tego wszystkiego nie doświadczyłam podczas lektury „Drogiego życia”.

Nie kwestionuję oczywiście werdyktu jury, nie zaprzeczam talentowi i umiejętnościom pani Munro, po prostu nie odnalazłyśmy wspólnego języka. Żadne z opowiadań nie zostało w mojej pamięci. Wraz z ostatnim zdaniem, spokojnie przechodziłam do kolejnej historii z nadzieją, że tym razem będzie inaczej. I przyznać muszę, że wraz z kolejna przerwaną kartką coś we mnie drgnęło, coś się zaświeciło, ale zanim zdążyło na dobre zapłonąć, byłam już przy ostatnim zdaniu. Czułam, że tu, pomiędzy tymi zdaniami, kryje się coś o wiele więcej, niż ja jestem w stanie dostrzec.

To jedno muszę przyznać; opowiadania zawarte w zbiorze łącza się ze sobą, szczególnie emocjonalne. Są tak umiejętnie ułożone, że dopiero z kolejnym zaczynamy rozumieć pierwsze. One, mimo że całkiem odrębne, funkcjonują tylko razem. Tematem wiodącym jest życie, ale nie takie proste, zwyczajne. Życie pełne zakrętów i bardzo trudnych decyzji. Każdy z bohaterów staje przed dylematem, musi zadecydować o tym, jak spędzi kolejne lata, z kim i w jakim układzie.

Podczas czytania opowiadań najważniejsze są właśnie te uczucia w sercu i myśli w głowie czytelnika, które autor wzbudza poprzez swoich bohaterów i ich historie. Dlatego ważny w odbiorze jest nie tylko talent autora, ale także osobiste doświadczenia czytelnika, jego nastawienie do życia, wspomnienia. To tak jak z ludźmi. Poznajemy kogoś i albo mamy z nim wspólne tematy i chcemy z nim spędzać czas, albo nie. I nie znaczy to, że w tym drugim przypadku nikt inny danej osoby nie polubi.